Rouw heeft geen eindpunt. Het verdriet komt in pieken en dalen en dat je hele leven lang. Je kan je een langere tijd opgewekt en oprecht gelukkig voelen en plots is het weer daar. Een zwaar gevoel van verdriet. Soms sluimerend aanwezig en soms ook echt “in your face”.
Ergens hoop je dat het ergste al voorbij is. Dat is ook zeker zo. Maar dat ene gevoel, die vreselijke pijn, die kan in één vingerknip opgeroepen worden. Getriggerd door een bepaalde gebeurtenis, een moment, een lied of , zoals ik het eerder deze week ervaarde, een bijzondere ontmoeting.
Ik voelde dat ik het voorbije jaar weinig stilstond bij mijn rouw (niet bij mijn kind, want daar denk ik elke dag aan). Ik bedoel hiermee dat ik mezelf niet toe liet om het verdriet te voelen. De zorg voor twee kindjes in plaats van één vroeg meer dan ik wilde toegeven en vooral het slaaptekort begon serieus door te wegen waardoor ik de tijd niet kon/wou nemen om ook nog eens die rouw toe te laten.
Tot het punt dat het gewoon niet meer lukt om het verdriet naar de achtergrond te schuiven. Want plots kwam er iets op mijn pad en ik kon er niet meer omheen. Vermijden werd onmogelijk. De context waarin het gebeurde was zó onverwacht waardoor het een intense ervaring voor me werd.
Ik deel graag dit kwetsbare moment omdat ik weet dat het voor velen herkenbaar is. Met onze webshop, Mil étoiles, proberen we het taboe rond rouw, verdriet en verlies te verbreken en met deze blog kunnen we daar aan bijdragen.
Het is moeilijk te omschrijven wat het moment precies met me deed, maar ik probeer het zo helder mogelijk te doen. Voor iemand die het nog nooit ervaren heeft, kan het misschien iets “banaal” lijken, maar ik kreeg instant kippenvel.
Dinsdag
Het was al een hectische ochtend geweest en er stond me nog een drukke dag te wachten: Op schoolreis met de hele kleuterschool.
Met een - gezonde- portie stress stapte ik als laatste de bus op en nam ik plaats naast de buschauffeur. Die had duidelijk zin in een babbel. Ik ben écht niet goed in “small talk” en kan me snel ongemakkelijk voelen in zo’n situatie. Maar goed, ik draaide de knop in mijn hoofd om en het gesprek kwam op gang.
De chauffeur, Jules, begon te vertellen over koetjes en kalfjes en gaf aan dat hij in de buurt van de schoolreislocatie nog op zoek moest gaan naar een apotheek, om oogreinigingsdoekjes te kopen. Het toeval- of niet- zorgde ervoor dat ik zo’n doekjes in mijn rugzak (die ik normaal gebruik als verzorgingstas) had zitten. Verbaasd vroeg hij mij waarom ik dat mee had gebracht en ik vertelde al zwanzend dat dat het lot van een moeder is. Altijd allerlei spulletjes op zak want het zou wel eens van pas kunnen komen.
Een binnenkopper voor de volgende vraag natuurlijk.
“Hoeveel kindjes heb je?”
Het gesprek werd draaiende gehouden en de volgende vraag kwam eraan. Eentje die soms voor awkward situaties kan zorgen, dus ik koos mijn antwoord zorgvuldig uit.
“Hoeveel kindjes heb je?”
-Drie.
Hij keek me verbaasd aan.
“Amai, je bent wel nog jong hè”
Ik begin al ongemakkelijk te schuifelen op mijn stoel en voel toch de drang om meer uitleg te geven.
-We hebben er maar twee waar we voor kunnen zorgen en eentje die er niet meer is. Ze volgen elkaar dus snel op.
Plots veranderde de sfeer in een kwetsbare stilte. Waar ik al bang voor was… maar deze keer volgde er snel een andere vraag.
“Gestorven?”
-Ja.
“Wiegendood?”
-eum, ja?
Op dat moment strekt hij zijn arm uit naar mij en pakt hij mijn hand vast. Het deed mijn collega’s even fronsen want euh.. “wat gebeurt hier nu? Kennen die mekaar?”
“Ik heb 44 jaar geleden hetzelfde meegemaakt”
-(slik). Echt?
“Mijn zoontje is gestorven op de leeftijd van 2 maand.
….
Daar, op dat moment, sloeg mijn verdriet toe. Ik liet het niet zien, mijn ogen hielden de tranen tegen, maar ik voelde de pijn in elke vezel van mijn lijf. Het geluid van een vijftigtal kwetterende kleuters werd plots gedempt door mijn gedachten. Ik deed mijn best om verder te luisteren naar Jules, want ik zag dat het hem deugd deed om met een lotgenoot te kunnen praten over zijn zoontje. Ik moest me zo hard concentreren, maar ik voelde dat ik werd meegesleurd in mijn gedachten naar dat ene moment waarop we te horen kregen dat ons zoontje er niet meer was. Ik voelde opnieuw de snijdende pijn dat het met zich meebracht. Mijn hart brak. Opnieuw.
Zo bijzonder
Toen we aankwamen op locatie nam ik nog even tijd voor hem. Hij wilde heel graag een foto tonen van zijn zoontje, Preben. Een prachtig plaatje die hij zelf genomen had, twee uur (!) voor de dood van zijn kindje. Ik vond dat zo bijzonder, aangezien we spreken over de jaren tachtig. Het nemen van foto’s was toen nog niet zo’n automatisme als nu. Baby’s veranderen zó snel. En hij… hij had nog een prachtige foto kunnen nemen! Je zou het geluk kunnen noemen, al zou hij het liever anders gezien hebben. En toch.. vond ik het zó mooi. De foto ging steeds met hem mee tijdens busreizen en was perfect intact, zoveel jaren later. Hij had het beeld ook laten graveren in een gouden ketting en die draagt hij àltijd.
Besef
Ik besefte op dat moment dat de pijn die die mens voelt, de pijn is die ik nog maar 5 jaar meedraag. Het besef dat het gemis na 44 jaar nog zó voelbaar is, kwam binnen. Ik vond het prachtig hoe hij erover vertelde en wat hij allemaal had/deed om zijn zoontje te herinneren. Al was het ook enorm confronterend. In één ogenblik gingen we van twee wildvreemden naar leden van hetzelfde clubje. Die van de ouders met een overleden kind. Eentje waar ik nooit dacht bij te horen, eentje waar enorm veel verdriet schuilt maar tegelijkertijd ook… de allerwarmste club ooit.
Comments