Zonder het te beseffen, was dit één van de laatste foto's met ons drietjes. Hoe een foto betekenisvol en tegelijkertijd erg pijnlijk kan zijn... Het geluk straalt van onze gezichten af, alsook de gezelligheid van de Kerstperiode. We waren ongelooflijk trots met een kindje in onze armen en helemaal klaar voor wat de toekomst ons nog zou brengen.
Wisten wij veel dat die toekomst met ons drietjes enkele weken later een compleet andere wending zou nemen... Op 7 januari werd ons zoontje dood in bed aangetroffen, op de eerste dag in de opvang.
Er werd die avond opnieuw een foto genomen van ons gezin. De allerlaatste van ons drie. Het contrast kon niet groter zijn met de gezellige foto aan de kerstboom. Deze keer geen lach te bespeuren, enkel twee gebroken mensen met een levensloos kind in de armen. Deze keer geen gezellige lichtjes om ons heen, wel een kille kamer op de spoedafdeling van het ziekenhuis. Geen gekir maar tranen en stilte.
Ons toekomstbeeld werd in één seconde tijd van tafel geveegd. Het ging van licht en kleur naar donker en grijs.
We waren er rotsvast van overtuigd dat we een toekomst zonder kinderen niet zagen zitten en mochten vrij snel een nieuwe zwangerschap aankondigen. Een regenboogzwangerschap, zoals dat heet. Het was het eerste lichtpuntje dat we voelden in al die maanden na zijn dood. Al voelde het erg dubbel aan. Ik wilde niet dat mensen dachten dat deze zwangerschap ons verdriet zou "oplossen". Ik hoorde in mijn hoofd al reacties van anderen de revue passeren: "Aha! Ze zijn er over!". Iedereen reageerde zo enthousiast op de komst van Lili dat ik me bijna schuldig voelde ten opzichte van Mil. Wij zaten nog midden in onze diepe rouw, maar plots waren de meesten rondom ons weer vrolijk want er was een opnieuw een kindje aan het groeien in mijn buik. Uiteraard waren wij ook dankbaar voor dat nieuwe leven. We konden niet wachten tot het huis weer gevuld zou worden met schattige babygeluidjes. Alles van Mil was blijven staan. Het park, zijn bed,... we wilden dit zo snel mogelijk weer in gebruik kunnen nemen. Maar écht écht blij zijn, onbezonnen door de zwangerschap heen walsen, genieten.. dat ontbrak deze keer. Het was vooral bang zijn dat we ook dit kindje zouden verliezen. Bang zijn dat deze keer de zwangerschap niet goed zou verlopen. Bang zijn dat mijn liefde voor dit kindje niet zou evenaren met de liefde die ik voor Mil voel.
Negen maanden gingen tergend traag voorbij. Vooral die laatste maand voelde zo ellendig lang aan. Op dat moment moesten we ook Kerst "vieren", zonder kind. In kleine bubbel door dat ene virus. Geen kerstboom in huis, want het zien van de lichtjes katapulteerde ons terug naar het beeld van Mil z'n fonkelende oogjes. Het was gewoon té pijnlijk. Kerst voelde niet meer als Kerst aan - nog steeds niet na al die jaren trouwens.
Toen Lili geboren werd, veranderde alles opnieuw voor ons. Niet meteen, wel stap voor stap. We kregen weer wat meer vertrouwen. In onszelf als ouder, in Lili, in de toekomst. Zij was -en is - ons zonnestraaltje dat ervoor zorgde dat ons verdriet kon plaatsmaken voor het ervaren van kleine geluksmomentjes. . Dankzij haar konden wij weer vooruit. Soms met een stapje terug, maar altijd in stijgende lijn.
Is ons verdriet om Mil hierdoor "opgelost"? Het antwoord is klaar en duidelijk NEEN. Nooit zal ons verdriet om hem verdwijnen. Het is niet omdat je het niet ziet, dat het er niet is. Denk maar aan het puntje van de ijsberg.
In alles wat we doen, zit Mil verweven. Hij is er fysiek niet meer bij, maar zijn zieltje blijft bij ons. In hoofd en hart. Voor eeuwig en altijd.
Voor ons persoonlijk was de komst van Lili - en nadien ook nog Ties- helend en verzachtend. Helaas is het niet iedereen gegeven om opnieuw een kindje te krijgen. Daar zijn we ons erg van bewust. We sturen dan ook veel liefde uit naar iedereen die bij het lezen van deze post gemis en verdriet ervaart.
Tenslotte wensen we iedereen liefdevolle feestdagen toe, waarin er plaats is voor verdriet en kerstgemis. Dat je je gedragen mag voelen door je omgeving en je kindje* (of iemand anders die je mist) ook aandacht krijgt tijdens het feestgebeuren, op één of andere manier.
Check zeker onze instagrampagina
Hier kan je een warme oproep terugvinden, voor framily van een persoon in rouw, waarin tips beschreven staan die helpen om het gemis bespreekbaar te maken tijdens de feestdagen.
Комментарии