Exact 9 jaar geleden kwam ik voor het eerst in contact met de term "wiegendood". Lieve Berre, zoontje van Evy, stopte met ademen tijdens zijn dutje.
Mijn collega's en ik werden als leerkrachten van het oudste zoontje uitgenodigd op de crematie. Zo ontroerend mooi en tegelijkertijd vreselijk hard. Op de tonen van Maya De Bij verlieten we toen de zaal. Sindsdien katapulteert dit liedje me telkens weer naar dat moment en verschijnt Berre* in mijn gedachten. Het was de eerste keer dat ik in contact kwam met de dood van een kind en het was als buitenstaander ingrijpend. Ik weet nog dat het zo zwaar aanvoelde. Het bleef in je kleren hangen.
Toch besefte ik toen de impact hier niet volledig van. Het enige wat ik wist, is dat dit erg was. Héél erg. Voor ons ging het leven nadien verder, maar voor dit gezin was het anders. Ik zag Evy zich inzetten voor het Berrefonds. Een organisatie dat zich inzet voor ouders die een kind verloren. Ongelooflijk sterk vond ik haar. Op dat moment begreep ik niet dat het niet gaat over sterk zijn, maar eerder een manier is om ermee om te gaan. Dat je MOET doorgaan omdat je gewoon niet anders kan en je op zoek gaat naar manieren om dit verdriet te overleven.
Toen ik zwanger werd van Mil, was wiegendood meteen iets waar ik me zorgen om maakte. Naar slaaphygiëne toe hielden we rekening met allerlei voorschriften. (Later zouden we te weten komen dat deze veiligheidsvoorschriften het risico op wiegendood kunnen verminderen, maar niet vermijden). Het toepassen van die voorschriften, zorgde er wel voor dat we meer vertrouwen kregen. Tenslotte was wiegendood zeldzaam (dat zijn toch de woorden die toen in mijn hoofd ronddwaalden). Gek toch hé, hoe je brein je probeert te beschermen/ af te schermen voor die angst?
Helaas werd deze angst voor ons ook een werkelijkheid. De avond dat wij het hartverscheurende nieuws vernamen, was Evy één van de eerste personen die ik op de hoogte bracht. Want ZIJ wist wat het was en ik had zoveel nood aan iemand rond mij die me kon uitleggen wat er gebeurde en die mijn intense verdriet begreep.
In de eerste dagen na de dood van Mil* kwam zij naar ons thuis. Ze vertelde ons dat dit het moeilijkste is dat we ooit zouden meemaken, dat we dit zouden overleven, dat er nog geluk gaat komen maar nu even niet. Ze bracht ons een troostkoffertje van het Berrefonds en gaf ons tips om de laatste momenten met Mil* goed te benutten.
Ongelooflijk toch, hoe iemand die hetzelfde doormaakte de kracht heeft om anderen te komen troosten met de allerliefste woorden van steun, tijd vrij maakt om naar je huis te komen, aandachtig luistert naar je verdriet, erkenning biedt en herkenning schenkt.
We zijn haar zó ontzettend dankbaar voor die hulp, moeilijk om het onder woorden te brengen wat het voor ons betekende.
Lieve Berre*, mama, papa, broers,
Vandaag is een dag dat onze gedachten bij jullie zijn.
Berreke Sterreke heeft zoveel moois teweeg gebracht.
Dat zijn lichtje vandaag het felst mag stralen en nog veel meer warmte met zich mee mag brengen. Vandaag zullen wij een bezoekje brengen aan zijn favoriete plekje want we blijven hem herinneren. Dikke knuffel!
Hieronder vind je de website van vzw Berrefonds terug.
Je kan altijd een donatie doen om dit prachtige initiatief te ondersteunen.
Ook kan je hier terecht voor "Glinsterhulp", een platform om lotgenoten op te zoeken, want lotgenotencontact is ontzettend waardevol bij verlies.
Comments